İngiltere'de İlk Bir Ay ve İlk İzlenimler...

Evet artık İngiltere'de bir ayı geride bıraktım ve artık burası hakkında az da olsa fikir sahibi olma imkanım oldu ve bunları sizlerle paylaşmak istedim.


En son yazımda İngiltere'ye ayak bastığım yerde kalmıştım. Londra'daki arkadaşları burada çalışan öğretmenlerden Ahmet bey, Luton'a gidecek olan beni ve Leicester'e gidecek olan İlknur hanımı dernek yetkilileri karşıladı. Ve biz Londra'da kalacak olan arkadaşlarla vedalaştıktan sonra dernek yetkilileri ile birlikte görev yerlemize doğru yola çıktık. Luton'daki dernek yetkilileri ile ben gelmeden önce görüştüğüm için bana geçici olarak kalacağım bir yer ayarlayacaklarını söylemişlerdi. Burada master yapan arkadaşların yanında ev tutacağım zamana kadar kalacak bir oda ayarlamışlar. Bende geldiğimde ilk olarak odama yerleştim. Hep ilk günler çok önemli derdi burada çalışan öğretmen arkadaşlar, ilk günlerde burada yaşayan Türklerin bizlere karşı olan sıcak davranışları beni rahatlattı. Bu gerçekten çok önemli ve ilk defa yabancı bir ülkeye çıkıyorsanız ne yapacağınızı bilmez bir tedirginlik içinde oluyorsunuz. Bunu daha önce askere gittiğimde de yaşamıştım. Çünkü yeni bir yerdesiniz; yolu bilmiyorsunuz, kuralları bilmiyorsunuz, yaşam koşullarını bilmiyorsunuz. Tek başına sokağa çıkmaya bile korkuyor insan :) İngiltere'de Avrupa'ya göre gerçekten farklı bir ülke. Bunu buraya Avrupa'dan gelen arkadaşlarda söylüyor. En basitinden arabaların direksiyonları sağda dolayısıyla yollar da ters, para birimi olarak tüm diğer Avrupa ülkeleri Euro kullanıyorken İngiltere paund(sterlin) kullanıyor. Yani kendilerine bir şekilde biz farklıyız havası katmayı başarıyorlar.


Bunun dışında İngiltere çok karışık bir ülke. Bizim ülkede çok fazla göremeyeceğimiz bir şey, burası sanki Birleşmiş Milletler gibi. Her ülkeden, her renkten insanlar mevcut. Hatta Londra ve Londra'ya yakın yerlerde İngiliz'den çok yabancı var. Gerçekten :) Burada herkes kendi kültürüne uygun bir yaşam kurmuş, kimse kimseye karışmıyor, ne giydiğine, ne yediğine, ne içtiğine bakmıyor, herkes kendi yaşantısını yaşıyor. Buradaki kurallara uyuyorsan hiç bir problem yok. İstediğin gibi yaşayabilirsin. Mesela ben buraya gelmeden önce müslümanlara karşı bakışı merak ediyordum, başörtüsü filan yasak mı diye ama buradaki Pakistan ve Afganlıları görünce bizim memleketteki başörtülü Müslümanlar burada gerçekten light kalıyor :) Neden derseniz burada rahatlıkla herhangi bir yerde mesela sokakta, büyük bir alışveriş merkezinde (başörtülüyü geçiyorum) Afganlı kadınların giydiği sadece gözleri gözüken burka denilen kıyafeti giymiş kadınları veya kafasına kipasını takmış bir Yahudiyi veya geleneksel kıyafetini giymiş bir Hindistan'lıyı veya Pakistanlı'yı görebilirsiniz. Yani şunu anlatmaya çalışıyorum, muhtemelen burada yaşayan İngilizler bu görüntülerden pek hoşlanmıyorlardır ama, onların hayata bakış açısı farklı; çevresine zararı yoksa insan istediği gibi yaşayabilir beni ilgilendirmez diyor. Birde burada yaşayan yabancılar genel olarak kendi kültürünü istediği gibi yaşama hakkına sahip. Bunun için "Community Center" ler kurmuşlar, yani bir nevi kültür merkezi. Burada istediği türde faaliyetlerde bulunabiliyorlar. Ayrıca yapacak oldukları kültür ve eğitim faaliyetleri için devletten para desteği de alıyorlar.


Neyse Luton'a geri dönelim. Şimdiye kadar görevlendirilen arkadaşların tümü Londra'da görevli iken benimle birlikte birkaç arkadaşın Londra dışında görevlendirmesi beni şaşırtmıştı. Luton'da da Türk var mı diye düşünmüştüm. Gelince gördüm ki burada yaşayan 100'ün üzerinde Türk aile mevcut. Tüm aileyi düşünürsek bu da 500-600 kişilik bir topluluk yapıyor. Bu sadece bilinen sayı. Birde kayıplarda olan Türkler var ki onların sayısını bilmek zor. İngiltere'nin genelinde yaşayan Türkler Gümüşhane, Kahramanmaraş ve Aksaray'dan buraya göç etmiş. Ayrıca İngiltere'de Türkiye Türklerinin haricinde çok daha önceden gelmiş Kıbrıs Türkleri var. Luton'da yaşayan Türkler ise Gümüşhane'nin bir köyünden yıllar önce buraya göçüp gelmişler ve şu an ki öğrenciler üçüncü kuşağı oluşturuyor. İlk kuşak zaten buraya çalışmaya gelmiş, ikinci kuşak onlara yol gösteren olmadığı için okuyamamış ve çalışmak zorunda kalmış. En nihayetinde ikinci kuşağın bilinçlenmesi ve çocuklarını okutmak için gayret göstermesi yavaş yavaş burada meyvelerini vermeye başlamış. 2-3 yıldır kiralanan İngiliz okullarından sonra Türk esnaflar kendi kültür merkezlerini açma imkanını elde etmişler. Buraya geldiğimde ilk hafta derse girmeyi beklerken bir de ne göreyim, burada yaşayan Türk esnaflar yeni bir Community Center (kültür merkezi) almışlar ama biraz parasızlıktan biraz da bizim geleceğimiz tarihin belirsizliğinden bina da tamirat işleri hala devam ediyor. Bizde onlarla birlikte koyulduk işe okulu eğitime hazırlamak için kolları sıvadık. Yapılmak istenen şeyler çok güzel ama biraz daha zamana ve daha da önemlisi paraya ihtiyaç var:) Şu an bizler binanın tamamının hazır olmasını beklemeden geçici olarak odalardan 4 tane sınıf hazırladık ve ilk hafta 45, ikinci hafta 51 öğrenciyle derslere başladık. Hedefimiz ise bu yıl 60 civarında öğrenci ile yılı tamamlamak. Burada diyanetin gönderdiği bir din görevlisi arkadaş ile işleri götürmeye çalışıyoruz. Ayrıca bize gönüllü olarak yardım eden burada okuyan veya çalışan arkadaşlar da var.


Genel olarak burada yaşam nasıl derseniz, güzel. Tabii ki bu biraz da sizin hayata bakışınıza bağlı. Hayata pozitif bakan bir yönünüz varsa burada yaşayacağınız olumsuzluklardan pek etkilenmezsiniz.


Buradaki hayatla ilgili ilk izlenim ve düşüncelerimi yazdım. Daha yazacak çok şey vardı, yoruldum. Şimdilik bu kadar.

İleride İngiliz Eğitim Sistemi ile ilgili ayrıntılı bir inceleme yazısı ve burada yaşayan Türklerin eğitimde başarı ve etkinliğinin arttırılması ile ilgili bir yazı yazma planım var.

Görüşmek dileğiyle...


Ahmet